با توجه به بندهای (2) و (3) ماده 6 کنوانسیون پاریس ،علامتی را که بوسیله تبعه ای از اتباع یکی از کشورهای اتحادیه در یکی دیگر از کشورهای اتحادیه تقاضای ثبت آن شده است را نمیتوان به علت این که برای همان علامت در کشور مبداء درخواست ثبت نگردیده است و یا این که به ثبت نرسیده و یا تجدید ثبت نشده است مردود و یا از اعتبار ساقط نمود.
علامتی که در یکی از کشورهای عضو طبق قانون به ثبت رسیده است نسبت به علائم ثبت شده در سایر کشورهای اتحادیه و منجمله کشور مبداء مستقل تلقی خواهد شد.

خلاصه این که مقررات فوق این قاعده صریح را بنیان میگذارد که تحصیل و حقظ و ابقای ثبت یک علامت تجاری در هر کشور اتحادیه ،نمیتواند وابسته به دادن اظهارنامه ،ثبت یا تجدید ثبت همان علامت در کشور مبداء باشد، از این رو، نمیتوان هیچ اقدامی در ارتباط با علامت در کشور مبداء را به عنوان پیش نیاز تحصیل یک ثبت علامت تجاری در کشوری عضو اتحادیه به طریق قانونی باید مستقل از علائم ثبت شده در سایر کشورهای اتحادیه ،از جمله کشور مبداء تلقی شود: این بدان معنا است که یک علامت پس از ثبت شدن ، به طور خودکار تحت تاثیر هر تصمیم اتخاذ شده در این ارتباط با ثبت های مشابه برای علائم مشابهی در دیگر کشورها قرار نمیگیرد. از این جهت این واقعیت که برای مثال یک یا چند ثبت مشابه رد شده ،ابطال شده یا مورد اعتراض قرار گرفته اند، فی نفسه موثر بر ثبت علامت در سایر کشورها نخواهد بود .اعتبار این ثبت ها فقط وابسته به مقررات قابل اعمال ، مطابق با قوانین هر یک از کشورهای ذی نفع خواهد بود.