اجازه استفاده از علامت تجاری را می­توان به دیگران تفویض نمود. در اینصورت، مالک علامت تجاری کماکان مالک آن باقی می­ماند و فقط موافقت خود را درباره استفاده از علامت تجاری توسط یک یا چند شرکت ثالث اعلام می­کند. این کار معمولا در مقابل پرداخت حق­الامتیاز انجام می­شود و شامل رضایت مالک علامت تجاری است که معمولا در یک موافقتنامه اجازه بهره برداری قید می­شود. بسته به ماهیت موافقتنامه، دهنده اجازه بهره برداری کمی کنترل برگیرنده اجازه استفاده اعمال می­کند تا تضمین شود کیفیت مورد نظر حفظ می­شود.
در عمل، اجازه­های بهره برداری از علامت تجاری در چارچوب موافقتنامه های بهره­برداری جامع­تر تفویض می­شوند، از قبیل موافقتنامه­های نمایندگی یا موافقتنامه­های شامل تفویض اجازه بهره برداری از سایر حقوق مالکیت مانند اختراعات، دانش فنی و میزان خاصی از معاضدت­های فنی برای تولید محصول خاص. 

اهمیت ثبت علامت تجاری به اندازه ای است که تجار عاقبا اندیش باید قبل از شروع به استفاده از علامت خود آن را به ثبت برسانند یا لااقل به دنبال ثبت آن باشند.
با توجه به ماده31 قانون ثبت اختراعات، طرح های صنعتی و علائم تجاری حق استفاده انحصاری از یک علامت به کسی اختصاص دارد که آن علامت را طبق مقررات این قانون به ثبت رسانده باشد.
با توجه به به ماده یاد شده، قانونگذر سال 1386 برخلاف قانون 1310 اهمیت خاصی برای ثبت علامت قائل شده و تقریبا از مواضع قبلی خود در قانون 1310 راجع به اهمبت و اعتبار دادن به استفاده مستمر عدول کرده است. این موضع قانونگذار با توجه به اهمیتی که برای ثبت علامت در نطام های ملی و بین المللی قائل هستیم، ثابل دفاع به نظر می سدو مبادی ذی ربط باید با استفاده از رابطه با اهمیت ثبت علامت ارتقاء دهند.