علامت تجاری از روزگاران قدیم دارای سابقه است. تقریبا از حدود 3000 سال پیش صنعت کاران هندی، در روی تولیدات خود امضای فرد را حک میکردند و آنها را به کشورها دیگر از قبیل ایران صادر می کردند.

در اروپا از زمان قرون وسطی، نقش نام یا علامت تجاری تولید کننده بر روی کالاها دیده میشد که سابقه حقوقی مدرن کامن در علائم تجار، ریشه در آن علائم دارد. با توسعه صنعت و پدیدار شدن اقتصاد صنعتی و ضایع شدن قیودات گذشته که مانع روابط اجتماعی بودهف روابط تجاری بین اشخاص در نقاط مختلف جهان رو به رونق نهاد و اصل آزادی اقتصاد و بازار پهناور کشور ها برای کالاها پشوده شده توسعه تبادل کالا با این خطر جدی همراه بود که با نبودن نشان و علامتی در کالا، کالاها با یکدیگر اشتباه شوند. تجار به دنبال وسیله ای بودند تا هرگاه دارای نشان خاصی گردد و در جریان رقابت، باب سواستفاده از کالای دیگری بسته شود. در این جدال آتچه می توانست کالا را از بی نشانی و گمنامی نجات دهد علامت بود. به این ترتیب متاع و کالای بی علامت گمنام جای خود را به کالای نشان دار واگذار نمود و انسان اقتصادی میان همه شکل های فعالیت تجاری راه علامت گذاری را برگزید.
شیوه علامتگذاری به تدریج به صورت اصل عمومی، مطلق و مجرد درآمد و بیناد حقوقی حمایت از کارکرد بازرگانان را تشکیل داد. با این همه تاریخ حقوق علامت تجاری به معنای اخص، از سده نوزدهم فراتر نمی رود.