ارنست ویل معتقد است که یکی از روش های مهم متبلور کردن خلاقیت، ایجاد فضای محرک، مستعد و به طور کلی خلاق است. او بر این باور است که به وجود آوردن محیط خلاق و نوآور مهم ترین عامل برای عرضه اندیشه های جدید و بکر است. محیط مناسب برای بروز خلاقیت، انگیزش را در افراد برای ابراز تفکر جدید و خلاق افزایش می دهد.

در محیط خلاق، انعطاف پذیری محیط به قدری بالاست که شخص احساس می کند از استعدادها و ایده های خلاق او استفاده های صحیح می شود و توانایی و مهارت های خلاق او در ایجاد اندیشه های جدید و روش های نوین هدر نمی رود و مورد تشویق و ترغیب قرار می گیرد.

از دیگر خصوصیات محیط خلاق آن است که افراد به یکدیگر اعتماد و اطمینان دارند و می توانند ریسک های روانی را برای ابراز کردن ایده های خود بپذیرند. زیرا در این محیط به دلیل ارایه ی یک ایده ی خام و هر چند مضحک، نه تنها تحقیر نمی شوند بلکه مورد تشویق نیز قرار می گیرند و همچنین مالکیت معنوی فعالیت های خلاق حفظ می شود.

در عوض محیط نامطلوب برای خلاقیت، محیطی است که افراد به گونه های مختلف تحت فشارهای روحی، روانی، اجتماعی، مالی و یا کاری هستند و رعب و وحشت ناشی از این فشارها و نا امنی ها به آن ها اجازه ی بروز خلاقیت و ریسک و دست زدن به فعالیت های تجربه نشده را نمی دهد. در این محیط از اندیشه های جدید و نو بیشتر انتقاد می شود و در برابر تغییر و دگرگونی مقاومت و ممانعت می شود. بررسی های عمل آمده حاکی از آن است که بعضی از مدیران، خلاقیت را در سازمان خود به طرق مختلف، خواسته یا ناخواسته از بین می برند و مانع بروز و شکوفایی آن می شوند. در واقع خلاقیت در محیطی که فاقد انگیزه، آزادی و تحرک باشد به وجود نمی آید.